Domien Esselink - Steunpilaren van de oude stempel

Zó kort achter elkaar. Twee steunpilaren en van de oude stempel, ja. Op de momenten dat het moet gebeuren er staan en de handen uit de mouwen steken, dát onderscheidde en sierde beiden. Of relevante feedback geven, gevraagd of ongevraagd, in het belang van de zaak. 

Twee onzichtbare steunpilaren, voor de noodzakelijke balans of dat beslissende duwtje in de rug. Meelevend en meepratend. Ze zijn van onschatbare waarde voor een bedrijf en vooral niet te vergeten, het gezin. Geen sierduifjes die na een mooie zakendeal op hoge hakjes paraderen om maar vooral 

gezien te worden. Nee, ze blijven nuchter en zijn die sterkhouder op de achtergrond. Waar ze zich heus wel melden en hun woordje klaar hebben, maar ze treden niet op de voorgrond. Ze regelen het wel achter de schermen. Ze vormen een buffer bij tegenslagen, die er wel degelijk zijn geweest, zeker bij verlies op het persoonlijke vlak. Hoe groot de pijn ook is, de rug wordt toch weer gerecht, ondanks het blijvende litteken. Ze hebben op de achtergrond een schouder voor de op de voorgrond werkende echtgenoot, voor troost en ontzorgen. En daarnaast als vraagbaak, met de functie van een periscoop die boven het wateroppervlak vooruit kijkt en de weg wijst.  

De mannen waarderen het wel, al laten ze het niet altijd merken, en gaan weer over tot de orde van de dag. Totdat ze zo langzamerhand het bos naderen waar gekapt wordt en ze worden geconfronteerd met die vreselijke ziekte. De één is al langer ziek, de ander korter. Maar beiden krijgen vochtige ogen als ze vertellen over hun vrouw, hun steunpilaar vanaf het begin. Het leven krijgt meer rimpels, die niet meer gladgestreken kunnen worden. Niet door henzelf, maar ook niet door hun zieke wederhelften. Ze lijden mee, machteloos vanaf de zijkant, zien het bestaan afbrokkelen. Dat geldt niet voor de onderlinge band, die is onverwoestbaar en wordt meer dan ooit gekoesterd. Maar… het leven wordt opeens zo kwetsbaar onder hun ogen.

Het strijden wordt langzaam maar zeker berusten. Een beetje loslaten. Nooit helemaal. Ben je gek. Beiden verliezen niet alleen een liefhebbende echtgenoot, maar ook een partner in het opbouwen van een zaak en een gezin, een zielsverwant. Een deel van henzelf sterft ook, alsmede een deel van het bedrijf. Ze vormen beiden het gezicht van de onderneming, de een op de achtergrond en de ander op de voorgrond. 

Arie en Leo moeten verder zonder Coba en Thea, maar houden ze voor altijd in gedachten. Niet in het achterhoofd, maar in het voorhoofd.   

Bekijk andere artikelen

arrow_upward