Bart Iking - Fascinerend schouwspel

In het zeer grijze verleden heb ik wel eens met een tent gekampeerd, maar inmiddels zit ik in een luxere fase van mijn leven en ben gesteld op enig comfort, zij heeft in een vorig leven Europa doorkruist met een sleurhut. Dus toen een van de zonen aanbood zijn caravan naar een camping van onze keuze te brengen, te installeren en op te halen hoefden we niet lang na te denken. Zo’n genereus gebaar laat je natuurlijk niet schieten. Na enig zoeken werd een bestemming in Overijssel gevonden.

Bij aankomst merkte ik al snel dat ik, in tegenstelling tot lief die zich volgens verwachting ontpopte als een absolute expert, een caravan-onbenul ben: ik liep een beetje hulpeloos heen en weer, probeerde te helpen waar mogelijk, maar verder dan een beetje klunzen en klooien kwam het niet, zelfs een haring fatsoenlijk in de grond slaan viel niet mee!

Toen alles klaar was ging ik er helemaal voor zitten: voor mijn ogen ontvouwde zich een fascinerend, soms hilarisch schouwspel: het campingleven in volle glorie. Het viel mij op dat enkele echtparen het veldje behalve voor de noodzakelijke sanitaire uitstapjes en boodschappen nooit verlieten; terwijl de inkopen door de mannen werden gedaan, zorgden de dames voor de mijns inziens volstrekt overbodige grondige schoonmaak van het  tijdelijke optrekje. Als wij ’s morgens de camping voor een fietstocht verlieten zaten de echtelieden onder de luifel met glazige blik op hun digitale device spelletjes te spelen – je bent natuurlijk een keertje uitgeluld –. Bij terugkomst bleken ze nog immer in dezelfde positie in hun stoel te zitten, hooguit wat verder onderuit gezakt: ’We hebben een geweldige vakantie gehad.’

Na een paar dagen ontdekte ik iets bijzonders: aan het eind van bijna elke middag werd bijna tegelijkertijd door bijna alle mannen een skottelbraai – een veredelde wok op butagas - tevoorschijn gehaald. Naar verluidt is dit het ultieme vakantie-speeltje van de doorsnee camping-man. Een enkele fanaat trok, niet gehinderd door enige bescheidenheid, zelfs een leren schort aan, en nadat het vuur was aangestoken kon het culinaire festijn beginnen. 

Het zag er spectaculair en veelbelovend uit: ‘haute cuisine’ op de camping? Mijn spiedend oog zag het naast ons allemaal gebeuren: lurkend aan een flesje bier werden de voorgesneden groeten en vlees door de ‘kok’, die zich even de Gordon Ramsey van het veldje waande, bijna achteloos in de verhitte schotel geflikkerd – met saus en kruiden was onze Gordon niet bepaald zuinig -, en tenslotte werd alles met driftig enthousiasme door elkaar gehusseld. In een poep en een scheet stond het ‘exquise diner’op tafel: een bergje eten op een plastic bord. Over smaak valt gelukkig niet te twisten. 

Wij hebben de braai niet gebruikt. Volgens lief ben ik een luxe peerd, volgens mij heeft ze gelijk.

Bekijk andere artikelen

arrow_upward